Jiro, het koninkrijk der aardemeesters

**Admin** vr apr 01, 2011 1:13 am

Deze lage groep heuvels is het koninkrijk der aardemeesters. Het bestaat namelijk uit alleen maar zacht steen, perfect om mee te oefenen! Ben je geen aardemeester, dan zou ik me hier niet wagen. Er trainen hier namelijk heel erg veel aardemeesters, en als je er een voor de voeten loopt, zou het nog wel eens slecht met je kunnen aflopen... Ben je wel aardemeester, dan is dit jouw paradijs. Jouw tweede thuis. Jonge aardmeesters laten hier alles instorten dat de ouderen geduldig opbouwen. Vanuit de verte kan je het geluid van bewegende rotsen al horen. Welkom in het paradijs der aardemeesters, dat de naam Jiro draagt.

**Admin** za apr 02, 2011 2:53 am

Met een strijdlustige blik in mijn ogen en een glimlach op mijn gezicht draaide ik me om op de bal van mijn voet en liet een hoge muur uit de aarde omhoog komen. Dit was mijn plek. Hier was ik echt in mijn element. Snel liet ik de muur tot gruis vergaan, toen ik iemand hoorde. Mijn glimlach vormde zich tot een grijns. Een nieuwe uitdaging. Ik concentreerde me op de plek waar de voetstappen vandaan kwamen. Het viel me op dat de persoon wel heel lichtvoetig was. Waarschijnlijk geen aardmeester, bedacht ik me. Veel tijd om daarover naar te denken gunde ik mezelf niet. Ik was hier om te trainen, en dat zou ik doen ook. Ik liet de grond iets trillen, als waarschuwing. Daarna wachtte ik even, en liet toen de grond waarop de persoon liep een halve meter omhoog komen en wachtte op een reactie van de persoon die ik niet kon zien.

**Marisss** za apr 02, 2011 3:02 am

Ik was op weg naar familie en wist dat ik, om daar te komen, doen Jiro moest. Ik had er vreselijk tegenop gezien, maar tot nu toe ging alles goed. Met een klein glimlachje op mijn lippen liep ik rustig door. Opeens bewoog de grond en merkte ik dat ik omhoog ging. Geschrokken keek ik om me heen, zoekend naar de persoon die dit gedaan had. Zonder het te merken hadden zich vuurballen in mijn handen gevormd en ik stond klaar om aan te vallen. Toen zag ik hem. Een jongen, niet veel tot even oud als ik. Aan zijn kleding en uiterlijk was direct te zien dat hij een aardemeester was. Ik beet op mijn lip.

**Admin** za apr 02, 2011 3:06 am

Een vuurmeester. Nu moest ik voorzichtig zijn. Aan de ene kant wilde ik echt trainen, maar aan de andere kant... brandwonden waren heel lastig te genezen. Met een kleine handbeweging liet ik haar weer zakken, zodat ze op dezelfde hoogte stond als ik, en wachtte af tot ze iets zou doen. Als ze me aan zou vallen, zou ik terug vechten, maar als ze dat niet deed, zou ik haar met rust laten. Ze zag er niet uit alsof ze zich op haar gemak voelde, dus bleef ik rustig staan. Aanvallen zou sneu zijn. Zo was ik niet.

**Marisss** za apr 02, 2011 3:13 am

De jongen was groter dan ik en stevig gebouwd. Niet iemand die ik makkelijk aan zou kunnen. Aangezien ik wel goed, maar niet dom was bleef ik rustig staan, wachtend op een reactie van hem. De vuurballen waren in de lucht opgelost en als hij snel was zou ik weerloos zijn. Na een poosje zette ik toch een paar passen in zijn richting, aangezien ik daarheen moest. Bang, onzeker. Twee gevoelens die duidelijk aanwezig waren maar waar ik niks van liet merken. Dat zou een teken van zwakte zijn. Zwakte tonen kon mijn dood betekeken

**Admin** za apr 02, 2011 3:16 am

Rustig zette ik een paar passen opzij, om haar erlangs te laten, en haar te laten zien dat ik niets kwaads in de zin had. Even overdacht ik de mogelijkheid het pad nog wat breder te maken, maar aangezien dan de kans bestond dat ze zich nog minder op haar gemak zou voelen, deed ik het niet. Nog steeds even rustig begon ik te praten. 'Als je die kant op loopt, kom je nog meer aardemeesters tegen. Misschien kan je beter dat pad nemen, en dan via het dal erlangs lopen.' zei ik behulpzaam, en wees het pad aan dat ik bedoeld had. 'Tenzij je komt om te vechten, dan loop je de goede kant op.' zei ik er nog achteraan.

**Marisss** za apr 02, 2011 3:23 am

Ik was vreselijk opgelucht toen de jongen mij erlangs liet, maar liet ook daar niks van blijken. Ik luisterde aandachtig naar zijn woorden maar keek de jongen niet aan. "Bedankt" zei ik, met een klein glimlachje op mijn lippen. Ik dacht even na. Omkeren zou veiliger zijn, maar doorlopen was het snelst. Ik ging toch voor de tweede optie, als het moest zou ik mezelf wel kunnen verdedigen. Het aardevolk stond niet bekend om hun strijdlust, dus dat zat wel goed.

**Admin** za apr 02, 2011 9:27 pm

Slim... Oke, het was het snelst, maar ook het gevaarlijkst... Ach, ze moest het zelf weten. Ik stuurde wel, om de anderen te waarschuwen, een trilling door de grond. Waarom ik zoveel voor haar deed? Tja, het zat in mijn bloed, simpel gezegd. Ik hielp anderen altijd. Rustig bleef ik staan wachten tot ze voorbij was. 'Geen dank.' antwoordde ik haar. Het liefst was ik met haar mee gelopen, maar ik ging me niet aan haar opdringen, alleen om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Ik moest eens leren anderen met rust te laten.

**Marisss** za apr 02, 2011 9:33 pm

Ik begon te lopen en merkte een kleine trilling in de aarde. "Was jij dat?" vroeg ik, nieuwsgierig, maar ook bang. Ik mocht dan wel denken dat alle aardmeesters aardig waren, toch kon ik het fout hebben. In mijn handen waren alweer kleine vuurballen gevormd, voor de zekerheid. Me weerloos voelen was het slechtste gevoel dat ik kon hebben. Als hij de aarde niet had laten trillen, zou ik hem misschien wel vragen of hij met me mee wilde lopen. In het gezelschap van een aardemeester zouden ze me waarschijnlijk niks doen.

**Admin** za apr 02, 2011 9:39 pm

Ik knikte. De mogelijkheid om te liegen kwam geen seconde in me op. 'Om je te helpen.' zei ik rustig. Dat was een van de weinige dingen die ik van mijn vader had meegekregen. Blijf altijd rustig, dan voelen mensen zich sneller bij je op hun gemak. 'Zo weten de anderen iets verderop dat er iemand aan komt, en vallen ze je niet zomaar aan.' legde ik uit, terwijl ik op mijn plek bleef staan. Er kwam een kleine trilling van de anderen terug, om aan te geven dat ze het begrepen hadden. Mooi, dan was ze veilig. Waarschijnlijk.

**Marisss** za apr 02, 2011 9:44 pm

Ik knikte begrijpend. Het feit dat de aarde trilde vond ik nog steeds eng, ook al was het al eerder gebeurd. Aangezien ik in een gebied woonde waar veel aardbevingen voorkwamen had een trillende grond voor mij toch een andere betekenis dan veiligheid. "Bedankt" zei ik weer, glimlachend. Hij had veel meer moeite voor haar gedaan dan menig ander zou doen. Ik stak mijn hand naar hem uit om me voor te stellen. "Victoria" ik keek hem met een stralende glimlach aan.

**Admin** za apr 02, 2011 9:57 pm

Ik schudde glimlachend haar hand. 'Darryl.' Ik keek even opzij, naar het pad dat de heuvels door kronkelde. 'Zal ik met je mee lopen? Het is nog een heel eind.' bood ik aan. Waarom ik dat deed, wist ik niet helemaal, het kwam er zomaar uit, maar het voelde goed. Ze was leuk.

**Marisss** za apr 02, 2011 10:04 pm

"Graag" ik was blij dat hij het voorstelde, aangezien ik het zelf nooit zou hebben gevraagd. Daar was ik veel te verlegen voor. Ik schudde zijn hand en begon te blozen bij zijn aanraking. Wat was dat? Snel liet ik hem weer los en keek beschaamd naar de grond. Hij zou me vast raar aankijken en ik kon hem geen ongelijk geven. Dat zou ik ook doen, als iemand anders zo reageerde.

**Admin** za apr 02, 2011 10:17 pm

Ik liet mijn hand weer zakken en keek glimlachend naar haar. Ze was lief... schoot het door me heen. Maar hoe lief ik haar ook vond zo, ik vond het niet fijn dat ze zich niet op haar gemak voelde, dus draaide ik me half, zodat ik recht voor het pad stond, en zei luchtig: 'Kom je?' Misschien zou ze zich zo wat beter voelen. Ongemerkt ging ik met hand bijna liefkozend langs de rots rechts naast me. Ik liet een klein klompje steen uit de rots komen en vormde daar een soort munt van, terwijl ik wachtte tot zij klaar was. Aan de ene kant maakte ik in de munt een afbeelding van een soort zachte rotsen, aan de andere kant een klein vlammetje.

**Marisss** za apr 02, 2011 10:28 pm

Ik keek op toen ik zijn stem hoorde. Het viel me nu pas op hoe bijzonder deze was. Diep, mysterieus. Maar ook bezorgd, vriendelijk. Het verbaasde me dat iemand met twee woorden zoveel gevoelens bij me kon veroorzaken. "Ja" zei ik, ik zette een vrolijke glimlach op mijn gezicht en liep achter hem aan. Het viel me op dat hij iets in zijn handen had en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. "Wat heb je daar?" ik wilde niet controlerend overkomen, dus probeerde ik het spontaan te zeggen. Toch klonk het raar.

**Admin** za apr 02, 2011 10:35 pm

Ik draaide me om, pakte een van haar handen en legde de munt erin, voor ik hem weer los liet. 'Alsjeblieft.' zei ik op een lieve toon, en wachtte haar reactie af. Ik hoopte maar dat ze het mooi vond. Terwijl ik afwachtte keek ik om me heen, en luisterde naar de aarde, om zo de omgeving in de gaten te houden. Op ongeveer driehonderd meter afstand oefenden twee aardemeesters, maar op die afstand zouden we niet veel last van ze hebben. Verder hoorde ik twee konijnen rondlopen. Ik glimlachte, en luisterde nog even naar de kleine pootjes die op de rots trippelden.

**Marisss** za apr 02, 2011 10:41 pm

Vol bewondering keek ik naar het kleine voorwerp dat ik in mijn handen gedrukt kreeg. Ik hield het tussen duim en wijsvinger vast en hield het omhoog om het goed te kunnen bekijken. Het leek wel een stenen muntje, gemaakt van dezelfde soort steen waaruit de bergen gemaakt waren. "Heb jij dat gemaakt?" vroeg ik zacht. Ik keek naar het vlammetje, het teken van de vuurmeesters. Waarom had hij dat gemaakt? Nu pas viel het me op dat er op de achterkant iets anders stond. Bergen.

**Admin** za apr 02, 2011 10:47 pm

Ik richtte me weer tot haar en knikte. Haar reactie zorgde ervoor dat mijn mondhoeken zich weer omhoog krulden. Ik keek even naar haar, en het viel me op dat ze heel knap was. Rustig bleef ik staan wachten, tot ze weer met me mee liep. 'Heb je zoiets nog nooit gezien?' vroeg ik, om haar aandacht te trekken. 'Ik ben echt niet de enige die zulke dingen maakt...'

**Marisss** za apr 02, 2011 10:52 pm

Ik schudde mijn hoofd en keek hem aan. "Ik ben nog nooit verder geweest dan ons dorp. En daar komen geen aardemeesters" Mijn wangen kleurden in een rap tempo rood en ik voelde me dom. "Maar het is echt een prachtig ding" vervolgde ik glimlachend, in de hoop hem niet al te lang te laten denken over het feit dat ik een dorpsmeisje was. Zo snel het kon, was ik weg daar, maar het gebeurde maar amper dat mensen uit het dorp daadwerkelijk weg gingen. Ze waren altijd wel nodig, voor het oogsten of om iemand gezelschap te houden.

**Admin** za apr 02, 2011 11:05 pm

Ongelovig keek ik haar aan. 'Nooit?' Wow, ik kon me niet voorstellen altijd op hetzelfde stukje land te leven. Zij zou zich er wel thuis voelen, dat had ik nooit ergens gehad, afgezien van Jiro. 'Dan heb je ook nog nooit Hebro gezien? Of Gharu?' Want alle Vuurdorpjes lagen in het Zuiden, vlakbij het Olifantenkerkhof. Daar was niets moois. Ik stond echt perplex. Mijn ogen waren groot,, dus knipperde ik een paar keer om er weer een beetje normaal uit te zien.

**Marisss** za apr 02, 2011 11:11 pm

Zijn reactie hielp niet echt om mijn gevoel weg te krijgen. Ik schudde maar gewoon mijn hoofd. "Nog nooit" zei ik zacht. Ik had wel verhalen gehoord over Hebro, maar ik was er zelf nog nooit gewest. "Ben jij er wel geweest?" ik keek hem toch redelijk nieuwsgierig aan. Zijn leven leek me perfect. Vrij zijn, overal heen kunnen waar je wilt. De enige plek waar ik was geweest, afgezien van mijn dorpje, was de Vuurbron. Het was geweldig geweest. En het olifantenkerkhof, een plek waar ik me op mijn gemak had gevoeld. Iedereen vond het een verschrikkelijke plek, maar ik hield van de stilte. Een plek waar ik kon denken.

**Admin** za apr 02, 2011 11:18 pm

Ik kreeg mezelf weer een beetje in het gareel en knikte. 'Het is er echt heel mooi.' zei ik zacht. Het was waar. Hebro is heel mooi, maar het mist wel iets. Aarde. Als er rotsen waren geweest, was ik er gaan wonen. Dat wist ik zeker, maar rotsen waren er niet. Het was er vlak, met wit zand waarmee je niet kon sturen. Bah, slap spul. Dan was ik liever in Gharu, daar kon je tenminste iets, maar er was amper water. Ook niet ideaal, om er te leven. Daarom zwierf ik maar een beetje rond, op zoek naar een plek om me te vestigen, maar die leek hier niet te zijn. Niet op deze wereld, dat was iets waar ik me al lang geleden bij neer had gelegd. Maar niet dat ik klaagde, nee. Ik vond mijn plek nog wel, misschien, ooit.

**Marisss** za apr 02, 2011 11:22 pm

Ik had nooit iets gemist, want ik had niet geweten dat het bestond, tot een paar jaar geleden. Vanaf toen had ik iedere dag gewenst dat ik het ooit nog zou zien. Ik knikte, met een zwak glimlachje. Ik wist niet waar het vandaan kwam, maar ik was verdrietig. "Ben jij wel eens bij de vuurbron geweest?" vroeg ik zacht. Het zou misschien helpen als ik ergens was geweest waar hij nog niet was geweest, dat ik me dan minder dom voelde. Het was een rare manier om van dit gevoel af te komen, maar het zou wel werken. Afwachtend keek ik hem aan, hopend op een 'nee'.

**Admin** za apr 02, 2011 11:29 pm

Meteen schudde ik mijn hoofd. De Vuurbron? Mij niet gezien. Als aardemeester naar de Vuurbron gaan, dat stond gelijk aan zelfmoord plegen. 'Nee, ik ben een aardemeester. Zo gek ben ik niet.' We moesten nu over een kloof, waar ik snel een brug over maakte en haar zonder woorden beduidde dat zij voor mocht gaan.

**Marisss** za apr 02, 2011 11:37 pm

Ik knikte begrijpend. Het stikte daar altijd van de vuurmeesters, maar ze had nog nooit iemand van een ander element daar gezien. "En het olifantenkerkhof?" ze liep over de brug voordat ze antwoord had kunnen krijgen en wachtte aan de andere kant van de kloof glimlachend op Darryl. Ze keek naar het muntje, dat ze nog steeds in haar handen had.

Gesponsorde inhoud